Vanuit de kou een terugblik op de laatste weken!!

Lieve, lieve iedereen!!

Het is zover, ik ben weer terug in de kou en niet meer in het heerlijke switi sranan! Met name de laatste week wilde ik maar niet beseffen dat ik bijna terug moest vliegen. Terwijl mijn moeder vertelde dat me vader de auto al had gestart en dat ze echt niet meer konden wachten, kon ik alleen maar denken: 'Ik wil hier nog niet weg'! Ik wist al dat ik moeite had met afscheid nemen, maar het afscheid van me kinderen was toch wel het toppunt.
Maar voordat ik vertel over het afscheid nemen en de laatste dingen die ik heb gedaan, wil ik terug naar een week voor de kerst, waar mijn vorige verhaal was gestrand. Sorry, dat ik zo lang niet heb geschreven, maar de laatste weken waren hectisch in Paramaribo en was ik vooral aan het genieten.

Zoals ik in een vorig bericht had gezegd, moest ik om mijn visum te verlengen nog een dag naar het buitenland. Samen met Marrit zijn we een week voor kerst naar Frans-Guyana geweest. Marrit woont door de weeks in Moengo, ligt vlakbij Albina, waar we de grens over moesten naar Frans-Guyana. Dit betekende dat ik alleen naar Moengo moest, daar Marrit gingen oppikken en door gingen naar Albina. Marrit wist een man die goedkoop naar Albina reed, dus daar had ik contact mee gezocht. De wilde mij wel brengen, alleen kwam hij mij om 6uur in de ochtend al halen. Maar Marrit had mij al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk pas rond half 9 de stad uit zou rijden, aangezien Frits ( de chauffeur) nog andere mensen moest ronselen om mee te gaan. En inderdaad, hij parkeerde aan de waterkant en zei tegen mij blijf maar lekker zitten hoor! Hij ging zelf over straat achter mensen aan rennen om meer mensen mee te krijgen. Dat was het eerste moment dat ik me niet zo veilig voelde in Paramaribo. Aan de waterkant lopen nogal veel aparte en enge mensen. Ze liepen ook langs het busje waar ik alleen in zat. Ik vond het vooral eng, omdat ik alle belangrijke dingen, als mijn paspoort bij me had. Dus ging ik Frits maar even bellen, die rennend voorbij kwam, om te vragen of hij toch wel een beetje in de buurt wilde blijven! Gelukkig is het allemaal goed gegaan:).
De weg naar Albina was al een avontuur op zich. De weg is erg slecht, waardoor je letterlijk de hele weg je vast moet houden en dan nog door de wagen wordt geschud.

Nadat we Marrit in Moengo op hadden gehaald, kwamen we aan bij Albina, en werden we afgezet bij de douanepost. Daar moesten we ons uitstempelen en met een bootje naar de overkant. In St. Laurent moesten we ons instempelen en hebben nog even goed geïnformeerd hoe laat de post zou sluiten; 18.30, maar in Albina om 18.00 uur. Dus voor 18.00 moesten we weer aan de overkant zijn. Nou we hadden tijd genoeg om even het dorpje te gaan bekijken. Het was een totaal andere wereld waar je in terecht kwam. Veel schoner, infrastructuur was veel beter, het zag eruit alsof er veel meer aan gedaan werd dan aan de overkant. Ook erg grappig dat ze daar wel rechts rijden en je alleen maar Frans hoort. Ik vind het zo’n bijzonder gezicht: 5 minuten met de boot en je staat in een totaal andere wereld, andere mensen, andere taal, andere huizen. Ik was weer even in Europa, heel leuk om mee te maken.
We hebben lekker gechild aan het water, naar de markt geweest, winkeltjes gekeken, lekker op terras gezeten en nog even rondgelopen bij de gevangenis. Toen was het eigenlijk al weer bijna tijd om terug te gaan, maar we hoorden dat in de buurt een grote, luxe supermarkt was en aangezien je die in Paramaribo eigenlijk niet hebt, wilden we toch kijken. Het was een genot, we hebben lekkere croissantjes en stokbrood gekocht! En het voordeel van Europa, gratis euro’s pinnen :). Maar toen moesten we toch wel een beetje opschieten, want het was al bijna half 6. Toen we bij de douanepost aan kwamen, was hij dicht! We schrokken ons rot, want hij zou tot half 7 open zijn en we moesten echt die stempel hebben, want anders was deze leuke dag voor niets geweest. We hoorden dat de politiepost 800 meter verder was en dat we daar onze stempel konden halen. Oooh, dat zouden we nooit redden, maar wij half hollend toch op weg. Toen kwam er een man onze kant op, om te vragen of met zijn boot mee wilden. Ik had hem al afgewimpeld, maar Marrit was met hem aan het onderhandelen of hij ons eerst naar de politiepost wilde brengen en daarna door naar Albina. Ik vertrouwde de zaak niet, maar Marrit zat al bijna in de boot, dus ben toch maar achter haar aan gegaan. De meneer wilde gezellig met ons praten in de boot en vaarde daarom niet vol gas. Wij de meneer even duidelijk maken dat we echt haast hadden en dat we nu geen tijd hadden voor een leuk praatje. “Oh, hebben jullie haast? Oh, nou dan vaar ik wel iets sneller!” Haha! Wij renden de boot uit om onze stempel te halen en renden weer terug naar de boot. Nu nog zorgen dat we op tijd in Albina aankwamen. In Suriname weet je het namelijk maar nooit. Als er voor 18.00 geen mensen meer komen, kunnen ze ook gewoon eerder dicht gaan. Gelukkig konden we nog naar binnen en hadden we onze 4 stempels:) Jeeh, missie geslaagd!! Na ons werd inderdaad de poort dicht gedaan, terwijl het nog voor 18.00 was!
Die nacht heb ik bij Marrit in Moengo geslapen en hebben we nog een erg gezellige avond gehad!
De volgende dag gingen we vroeg weer naar Paramaribo en zijn we meteen naar de vreemdelingendienst geweest. Ik kreeg de stempel om legaal tot 20 januari in Suriname te verblijven. Me moeder maakte zich enorme zorgen toen ik vertelde wat ik allemaal ging doen voor dat visum, maar gelukkig is het allemaal goed gegaan!:)

Het weekend was een erg gezellig weekend. Ik woonde nu op de Schietbaanweg en vond het leuk om met twee jongens te wonen. Is wel even lekker na zo’n lange tijd met alleen maar meiden gewoond te hebben. Vrijdag ben ik met Anneke mee geweest naar een theatervoorstelling met een aantal kinderen van Claudia A. Het was een erg geslaagde avond. En daarna uiteraard wezen stappen!

Zaterdag was er Parbonight. Een soort openluchtconcert met allerlei Surinaamse artiesten. Erg gezellig met m’n nieuwe huisgenootjes! Toen ik daar stond met allemaal mensen en muziek om me heen, besefte ik dat ik anders nu in het vliegtuig had gezeten op weg naar Nederland. Ik was echt blij dat ik daar stond en niet in het vliegtuig zat. En als ik nu vooruit kijk dan was de parbonight pas het begin van alle feesten rond kerst en oud & nieuw die ik mee heb gemaakt:)

Maandag ben ik samen met Anneke naar Beni’s Christmas Palace geweest. Een kerstwinkel in Paramaribo waar je van alles kan kopen wat met kerst te maken heeft. Om in de kerststemming te komen, hebben we een bus nepsneeuw, sterren en lichtjes gekocht. Onze mannelijke huisgenoten waren ook heel blij met deze poespas ;)

En toen was het al kerst…
Op 1e kerstdag zijn we met de kinderen naar de kerk geweest, wat ik mijn vorige verhaal al heb verteld, was dit een zeer bijzondere ervaring. Daarna hebben we in ons huis een kerstbrunch gehouden, was niet voorbereid, maar des te leuker:). Vervolgens zijn Anneke en ik in de middag naar het nieuwe huis van Semmy en Myrthe gegaan om daar het kerstdiner voor te bereiden. Hoewel eigenlijk had Myrthe alles gedaan ;) Was echt een heel gezellige avond met lekker eten!!! Wel een andere kerst dan ik gewend was, maar dat heeft juist wel iets! We hadden ook lootjes getrokken en dus hadden we cadeautjes en gedichten voor elkaar. Was erg leuk! Saskia had mij getrokken en had voor mij allemaal dingen gekocht die typerend waren voor mij in Suriname. Zo kreeg ik onder andere Negerzoenen ;) en een flesje Borgoe. Haha, ik heb me heel braaf gedragen hoor ;).
De avond sloten we af in de Havana, en dat was weer een groot feest, zoals elke donderdag :). Echt genieten!!!

Tweede kerstdag ging ik met mijn nieuwe huisgenoten uiteten bij D’lime. Een wat luxer restaurant, leuk om met de kerst heen te gaan! ’s Avonds weer feesten :).

Zaterdag waren Saskia en ik naar een straatfeest geweest. Saskia is net voor de kerst terug gekomen uit Miami. Ik was blij dat ze er weer was, wij zijn allebei van die feestbeesten ;)
In de periode van oud en nieuw zijn er overal (straat)feesten en is het super druk in de stad. Het verkeer moet geregeld worden door politieagenten en fietsen is nog moeilijker (nog meer getoeter en gepssst;))

De drukte is ook te merken in de discotheken. Normaal gaan we rond een uur of 1 naar de Zsa Zsa Zsu en dan is de zaal nog grotendeels leeg. Maar de zaterdag tussen kerst en oud & nieuw was een gekkenhuis! We kwamen om iets voor half 2 aan en de rij was zo lang! Semmy en Myrthe stonden al een eindje in de rij, dus zijn we daar bij gaan staan. Maar het schoot echt niet op. Ik ben maar gaan vragen of er eerst mensen uit moesten, voordat er weer mensen naar binnen mochten en dat was het geval. Saskia en ik zijn weer richting huis gegaan, maar Sem en Myrth niet. Die belde om half 4 ’s nachts dat ze er niet meer in zijn gekomen! Echt een gekkenhuis!!

Saskia had gehoord dat Jah Cure naar Paramaribo kwam! Ze zei dat ik het echt leuk zou vinden. Ik kende hem niet, maar ik dacht ja hoor ik ga wel mee!! Maar eerst moesten we kaartjes krijgen, nou dat was nog moeilijker dan we dachten. Bij de winkels waren ze al uitverkocht. We konden het nog bij Sky, het radiostation, proberen. Wij zondag vroeg erheen, maar de administratiebalie ging pas om 1 uur open. Van de man van de radio mochten we wel even wachten in zijn show. Erg grappig hoe het in Paramaribo allemaal kan lopen. Het was erg leuk om bij de show aanwezig te zijn, totdat hij aan de mensen vertelde dat er 2 bakra stagiaires zaten en dat ze die zo nog wel te horen kregen. En ja hoor, we kregen een interview over waarom we in Suriname waren en wat we allemaal deden en hoe we het vonden. Whaha, was echt heel grappig. En gelukkig waren er ook nog kaarten voor ons, dus wij helemaal blij!!

s’ Avonds was het zover! De aanvangstijd was 19.00, we waren expres al wat later gegaan omdat het begrip tijd nogal ruim genomen wordt in Suriname. Maar om 20.00 waren we alsnog een van de eersten. Bij de bar kwam een man naar ons toe en vroeg of wij op de radio waren geweest! Ik stond verbaasd te kijken hoe hij dat wist, maar achteraf was het niet zo moeilijk, want we waren de enige bakra’s bij het concert! ;)
Nerds dat we waren, gingen we ook nog helemaal vooraan staan bij het podium. En werden we de hele tijd gefilmd en toen kwam ook nog de presentator naar ons toe en vroeg iets. Maar sas en ik keken mekaar aan, want we verstonden het allebei niet. Bleek dat hij in het Sranan Tongo vroeg of we aan het genieten waren. Wij maar een beetje schaapachtig lachen en ‘ja’ roepen! :) We hebben echt een top avond gehad, lekker gedanst en Jah Cure was zo ontzettend gaaf, ik ben meteen helemaal fan van hem!!!! We hebben ook nog een rastafari vlaggetje gekregen. Wat ook erg fijn was, ze verkochten geen soft drink, alleen maar bier, een soort tonic en whisky. Nou, wij gingen dus maar voor de pure whisky! Hahahaha, ja ik heb nog meer leren drinken in Suriname! ;) Na het concert was voor ons het feest nog niet afgelopen, wij gingen nog door naar de Mystique. Waar ik het niet heel lang heb weten uit te houden, want was toch wel moe eigenlijk!

Maandag ben ik weer naar mijn kinderen geweest. ’s Middags hebben Saskia en ik samen met Rogers de laatste lampionnen afgemaakt voor de avond. ’s Avonds om 7 uur gingen we vertrekken. Alle kinderen in de rij met een lampion in een hun hand, wat een mooi gezicht was dat! Het lopen ging goed, alleen omdat de kerst al voorbij was, werden er minder liederen gezongen, want de kinderen kennen niet veel liederen over het nieuwe jaar. Toch hebben we het met z’n allen gezellig gemaakt en hebben de kinderen toch weer een leuk uitje gehad.

Dinsdag ben ik ook weer naar me kinderen geweest en ’s avonds was er een super groot straatfeest op de FredDerby straat. Het was zo ontzettend druk, het was niet eens meer te zien dat het een straat was waar je op stond, zo ongelofelijk druk. Een weg te banen door de menigte ging ons dan ook niet al te makkelijk af, dus hadden we maar besloten om niet helemaal vooraan bij het podium te hoeven staan. En zolang mogelijk je plas ophouden, want anders moest je weer door alle Surinamers heen. Maar het was ontzettend gaaf, hele leuke muziek en lekker feesten. Ik ben helemaal fan geworden van de muziek daar, heb iets van 6 cd’s meegenomen en sinds dat ik thuis ben gekomen, heb ik nog geen andere muziek geluisterd. Mijn ouders vinden het ook erg leuk, ahum ;)
Na het straatfeest gingen we verder feesten bij ’t Vat en La Caff, daar was het ook veel drukker dan normaal, maar onwijs gezellig en weer tot in de vroege uurtjes door gegaan, wat hier de normaalste zaak van de wereld is geworden:)!

Ja, en toen was het oudejaarsdag. In Nederland bestond deze dag altijd uit oliebollen bakken of halen en eten en rustig aan doen voor ’s avonds. Maar hier heb ik een heel andere oudejaarsdag meegemaakt. Sang, wat was dit gaaf zeg. Saskia en ik stonden om 12.00 gestationeerd op de Domineestraat. Daar zou veel vuurwerk worden afgestoken. Mooi, we hebben het gemerkt. Echt te gek voor woorden gewoon. Hele matten door de straten heen, die aan een paal boven werden vastgemaakt. En wat een knallen, en een rook!! Het was maar goed dat ik een doekje mee had genomen, want adem kon ik niet meer halen. En wat een mensen komen daar op af zeg. Verder waren er nog wagens met bands erop, die door de straten trokken, nog meer podiums met allerlei bands, een en al feest. Iedereen was op straat aan het dansen. Ik wist niet wat ik meemaakte, zo gaaf!!

Beetje jammer was dat ik me even niet goed voelde, en heel duizelig werd, waarschijnlijk door alle feesten die we al hadden gevierd en het weinige aantal uurtjes slaap. Maar ik moest echt zitten. Gelukkig waren mensen zo lief dat ik even op hun koelbox mocht zitten. Whaha, dat is ook zo mooi. Veel Surinamers nemen een koelbox mee, met allemaal zuiperij erin. Ik kreeg meteen allemaal bier aangeboden en er werd met een waaier voor me gewaaid ;) Oftwel, ik werd goed verzorgd! Na even rusten ging het wel weer, en was ik weer klaar om te gaan feesten! We kregen de kans om in een gebouw omhoog te gaan, zodat we terecht kwamen op een terras boven, waar vandaan we over de Domineestraat konden kijken. Dit was echt ideaal, vooral omdat het keihard regende. Maar toch vonden we het leuker om mee te feesten, dus gingen we weer verder feesten in de regen.
Verder zijn we ’s middags met de oudere jongens van Campagne naar de Burger King geweest. De stad was niet echt pedagogisch verantwoord, dus gingen we lekker met ze eten. Was erg geslaagd, ze hebben nog lekker kunnen spelen en toen weer naar huis gebracht.
Wij gingen toen even naar huis om te rusten voor de avond, maar niet te lang, want het grote, bekende straatfeest bij het vat begon al om 19.00! K-liber kwam optreden en het was meteen een groot feest. Om 19.45 werd ik door me mama gebeld en hebben we tot 20.00 aan de telefoon gehangen, zodat ik hun vast een heel gelukkig nieuwjaar kon wensen. Dat was wel even een raar moment. Ik, in de menigte vol met Surinamers en kei harde muziek, en me ouders aan de andere kant in Nederland waar het al 00.00 was. Het rare was ook dat ik ondanks door alle feesten niet het gevoel had dat het oudejaarsavond was.
Tot een uurtje of 23.00 hebben we gefeest bij ’t Vat en La Caff, maar daarna gingen alle Locals naar huis om bij hun familie het nieuwe jaar te beginnen. Wij gingen naar Zus & Zo, de bakra tent in Paramaribo, en hebben daar een groot feest gehouden. Het was erg gezellig! Alleen tot mijn verbazing was ik om 04.00 al doodop. Alle dagen daarvoor hield ik het tot 07.00 uit, maar met oud op nieuw was ik kapot. Haha waarschijnlijk juist omdat ik het de dagen daarvoor zo bond had gemaakt ;). Maar we hebben een erg gezellige avond gehad!

Op nieuwjaarsdag zijn Saskia, Myrthe en ik naar Campagne gegaan om alle kinderen een gelukkig nieuwjaar te wensen. Myrthe had gezorgd voor lekkere snoepjes en drankjes. Het was erg leuk! Natuurlijk stond er ’s avonds weer een straatfeest op het programma, weet bij ’t Vat! En gezellig dat het was! Daarna zijn we door gegaan naar de Havana, om flink wat nieuwjaarsdansjes te doen!! Was echt weer een super avond!

Vrijdag was het tijd voor DJ Chuckie! Ook weer een geslaagde avond!
Zaterdag even lekker liggen chillen aan het zwembad en ’s avonds was de laatste zaterdag avond van Saskia, die we gevierd hebben in de Zsa Zsa Zsu.

Toen waren de oud en nieuw feesten wel een beetje op. Mang, wat heb ik een gave periode daar meegemaakt. Echt nu ik eenmaal hier oud op nieuw heb gevierd, zou ik elk jaar wel terug willen! Nederland is echt niets vergeleken met Suri. Ik kijk met veel plezier terug!!

Zondag zijn we weer bij Capoeira wezen kijken, wat ik echt mega tof blijf vinden :)!

Maandag gingen Sas en ik souvenirs in de stad kopen en naar de kinderen toe. Dinsdag zijn we naar Paramaribo Zoo geweest. Ik was er al een keer met de kinderen geweest, maar dan let je toch meer op de kinderen dan op de dieren ;). We hadden bovendien gehoord, dat als het rustig was en er personeel bij de dieren liep, je de slangen en andere beesten vast mocht houden. Maar bij ons was het zo rustig dat er niet eens personeel bij de dieren liep, haha! In de regenperiode zijn de muggen trouwens echt killers! Zo’n groot verschil met de droge periode. In de dierentuin was het echt erg, ik werd helemaal lek geprikt, mede daarom waren we niet al te lang gebleven. Ook zijn we die dag weer naar de kinderen geweest.

Woensdag was de laatste dag van Saskia bij Campagne en ’s avonds hadden we met de huisgenoten een afscheidsetentje en een borrel bij het vat. Donderdag hebben we haar uitgezwaaid. Ik vond het echt jammer dat ze wegging, want nu was ik mijn stapmaatje kwijt :(!

Zaterdag hadden we een trip naar de plantages staan. Ik kwam aan op de steiger en wist niet wat ik zag. Er stond een onwijs grote boot en zo luxe had ik het nog niet in Suriname gezien. Er was zelfs een wc op de boot! Dit zou een andere trip worden dan ik hier eerder mee hebt gemaakt. We hadden erg veel geluk met het weer. De dagen ervoor had het veel geregend, maar deze dag was het echt mooi weer, was zelfs verbrand/bruin geworden op de boot. De boottocht ging naar de plantage Rust & Werk en naar Frederiksdorp. Rust & Werk had ik al eerder gezien met de dolfijnentour, maar deze keer deden we een andere route dus zag ik andere dingen van de plantage. De gids vertelde heel veel verhalen over onder andere de slaven. Ik vond het erg interessant om dit te horen. Frederiksdorp vond ik erg mooi om te zien. Dit is een plantage waarbij nog veel in de oude staat is, in tegenstelling tot de andere plantages. We kregen verhalen te horen over hoe de slaven hier vroeger leefden, erg boeiend! Verder hebben we nog gechild in de hangmat voordat we weer terug de boot op gingen.
Ik vond het een erg leuke trip, maar ik vind het primitieve in de korjaal toch iets meer hebben. Dus voortaan verkies ik het avontuurlijke boven het luxe :)
Het was zo lekker weer dat ik meteen Sem en Myrth ben gaan opzoeken op het terras toen ik van de boot afkwam en ’s avonds weer op stap geweest.

Zondag ben ik met een aantal locals naar Overbridge geweest. We gingen met een auto van één van de jongens. De weg naar Overbridge is een bauxietweg en in de regenperiode betekent dat een erg slechte weg vol met kuilen met water en gladheid, oftewel niet ideaal. Het regende ook nog onderweg en door al dat rood bruine bauxiet kun je binnen de kortste keren niet meer door je ruiten kijken. De vloeistof voor de ruiten was ook nog eens op, gelukkig hadden we net boodschappen gekocht, waaronder sprite, zodat Cleon, de co-chauffeur, de ramen schoon kon maken door sprite op de ruiten te spuiten! En ze doen het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zonder na te denken is er al een oplossing, zo lijkt het. We hebben een erg leuke dag op Overbridge gehad. En zijn ’s avonds ook weer veilig aangekomen.

Maandag en dinsdag stonden mijn dagen weer in het teken van Huize Campagne. Ik ben vooral bezig geweest met de huiswerkbegeleiding. Het was eerst nogal moeilijk om toestemming te krijgen van de juf om mee te helpen, omdat ze van mening was dat de kinderen het zelfstandig moeten doen. Één meisje is erg zwak en ik had toestemming gekregen van haar moeder om met haar aan de slag te gaan. Dus ik was erg blij dat ik met haar aan de slag kon. Maar het was nog lastiger dan ik dacht. Bij Campagne is er geen plek waar je afgezonderd van de rest kan zitten. Ik was met haar aan de tafel gaan zitten om sommetjes te oefenen. Maar alle kinderen gingen om me heen staan en wilde zien wat ik aan het doen was. Maar het meisje is erg snel afgeleid, waardoor het werken niet goed ging. Het grootste gedeelte van de tijd was ik dan ook bezig om alle kinderen weg te krijgen. Gelukkig ging het na een tijdje beter. Het meisje raakt erg snel ontmoedigd en wordt verdrietig als het niet goed gaat, waardoor het al snel niet goed meer gaat. Maar door het gebruik van stickers kon ik haar bij de les houden en werd ze erg gemotiveerd. De volgende dag kwam ze naar me toe en vroeg meteen of we vandaag weer gingen oefenen:) Dat vind ik zo mooi om te zien. Helaas kon ik niet veel meer met haar oefenen, omdat dit mijn laatste week campagne was.
Hier had ik de laatste week Campagne al moeite mee. De kinderen wisten ook precies wanneer ik wegging en in de laatste week werd maandag, mijn laatste dag, al betiteld als ‘de huildag’. En dan heb je nog een week te gaan tot je laatste dag. Ze hebben echt mijn hart gestolen: ‘Suzanne, je kan echt nog niet weggaan hoor, dat kan gewoon niet, je moet blijven’. En anderen vroegen aan me of ik ze mee wilden nemen naar Nederland, naar mijn mama en papa. Oow, wat was dat erg zeg, ik zit dit nu ook te typen met tranen in mijn ogen als ik denk dat ik ze toch allemaal achter heb moeten laten :(.

Woensdag ging ik met 3 huisgenootjes een dagje naar de Vlinderkwekerij in Lelydorp. Dit was echt een leuke en leerzame dag. Ik heb zoveel dingen gezien en geleerd over rupsen, poppen en vlinders. In Suriname zijn echt zulke mooie vlinders. Er waren ook slangen en schildpadden. Van mensen hadden we gehoord, dat we slangen ook vast mochten houden, maar toen we het vroegen was de gids toch niet zo enthousiast, dus hebben we het maar gehouden bij de schildpadden. Dit was echt schattig, er waren kleine en grote, en met beide sta ik op de foto:)!

Mijn laatste week was aangebroken, ik moest er toch echt aan geloven, dinsdag over een week zou ik vliegen, terug naar Nederland. Ik wilde er niet over nadenken en nog zoveel mogelijk genieten van de laatste paar dagen. Het was ook zo’n onwerkelijk idee om weer naar huis te gaan. In 4 maanden heb je echt een leven opgebouwd, met je eigen huis, je huisgenootjes, je vrienden, de kinderen, alles. En alles moet je vervolgens achter laten. In mijn laatste week ben ik veel naar mijn kinderen geweest, naar de stad geweest voor souvenirs enzovoort.

Zaterdag had ik nog een laatste trip georganiseerd voor de kinderen. We gingen met alle kinderen, behalve de hele kleine, naar de speeltuin. De kinderen blijven me verbazen. We hadden redelijk veel eten en drinken gekocht en op een tafel neergezet, maar de kinderen waren zo geobsedeerd door het eten en drinken, dat ze het liefst de hele dag aan de tafel zaten met eten en drinken dan dat ze aan het spelen waren. We hebben ze weg moeten sturen, omdat ze anders de hele dag niet zouden spelen. Zo bizar.
Ik vond het heel fijn om nog een laatste keer een uitje te doen met de kinderen. En gelukkig vonden zij het ook leuk :)!

Verder had ik nog geld gekregen van mijn oom, waardoor ik een afscheidscadeau voor ze kon kopen. Samen met Malou ben ik naar de speelgoedwinkel gegaan en kwamen een poppenkast tegen. Dit leek ons zo’n leuk idee! We hadden nog geluk met de poppen, want ze hadden nog maar 1 paar. Malou en ik hebben nog een stukje voorbereid die we dan maandag zouden spelen voor de kinderen. Ook hebben we nog een pakket met hele grote dominostenen gekocht, waarmee ze buiten domino kunnen spelen.

Zondag kwam er een Surinaams meisje bij mij thuis om mijn haar te vlechten. Ik wilde heel graag met vlechten naar huis toe. Via via ben ik bij haar gekomen en zij wilde mijn haar wel vlechten. Van te voren moest ik zelf nep haar gaan kopen. Dat was nog een drama, want ze hadden geen bruin en blond wilde ik ook niet, dus ben maar voor donkerbruin gegaan. Ik was heel benieuwd of het wat zou worden. Vier uur lang heb ik stil gezeten, maar het resultaat is mooi! Ik ben er echt blij mee!
’s Avonds ben ik nog voor de laatste keer naar het Onafhankelijkheidsplein geweest om bij Capoeira te kijken.

En toen ik zondag avond in mijn bed lag, kreeg ik het toch wel heel benauwd. Ik zag zo op tegen maandag, de dag dat ik afscheid moest nemen van mijn kinderen. Het leek me zo verschrikkelijk moeilijk! En niets was minder waar dan mijn gevoel op dat moment.

Maandag ging ik met mijn poppenkast en andere cadeaus naar mijn kinderen. Toen ik binnen kwam, voelde ik het al, iedereen wist dat het mijn laatste dag was. En ik had er zo veel moeite mee, dat ik meteen moest huilen! Maar mezelf even opgebeurd aangezien het anders een rampdag zou worden en gewoon gedaan alsof het een normale werkdag was. Nog lekker met ze gespeeld, gegeten en huiswerk met ze gemaakt.
Daarna was het tijd voor de cadeaus. Ze vonden de poppenkast en de dominostenen helemaal leuk! Vooral de poppenkast was het helemaal! Malou en ik doken er meteen achter om de kinderen een voorstelling te geven. Het ging over prinses Suzanne, die op zoek was gegaan naar vriendjes en toen terecht was gekomen bij Huize Campagne. Daar vond ze het zo fijn, maar toch moest ze weer terug naar der ouders, want die misten der ook! En aan het einde vertelde ik dat ik echt een super tijd met ze heb gehad en dat ik ze ongelofelijk ga missen. En ja, toen kon ik het al niet echt meer droog houden. Pff, sentimentele vrouw!

De kinderen waren helemaal fan van de poppenkast en gingen meteen allemaal voorstellingen geven, was zo leuk om te zien! Als bedankje heb ik van Mevrouw Campagne en de mevrouwen die daar helpen een ketting gehad met 2 paar oorbellen. Ik vond het zo ongelofelijk lief! Ik voelde me echt gewaardeerd op dat moment. Ze vertelde ook aan me dat de kinderen me zo erg gaan missen. Van de kinderen heb ik ook veel mooie tekeningen en briefjes gekregen dat ze me zo erg gaan missen. Vorige week had ik een keer met ze geknutseld, ik was even weggegaan om pauze te houden en toen ik terug kwam hadden ze allemaal knutsel werkjes voor me gemaakt, echt zo lief!
Myrthe zei op een gegeven moment dat ik nu toch wel afscheid moest gaan nemen, omdat we anders nooit weg zouden komen. Dus ik iedereen, stuk voor stuk, knuffelen en kusjes geven. Dat ging nog allemaal goed. Ze gingen me allemaal uitzwaaien bij het hek en toen moesten er zoveel kinderen huilen. Ze waren er echt overstuur van. Kinderen moesten huilen, waarvan niemand ooit had verwacht dat ze zouden huilen. Dat kon ik echt niet aanzien en toen moest ik ook huilen. De taxi deed er zo lang over, dat ik op een gegeven moment maar weg ben gegaan, want ze waren zo erg overstuur. Nu ik dit type, heb ik het er weer moeilijk mee. Maar, hoe moeilijk het ook was, ik vond het een hele mooie laatste dag. En dat we allebei moesten huilen, geeft aan dat we beiden gehecht aan elkaar zijn geraakt, wat iets heel moois is.

Eenmaal thuis was het ook wel een opluchting, want ik had me zo druk gemaakt om dat afscheid. ’s Avonds gingen we met de huisgenoten en nog een vriendin van me uiteten. Was erg gezellig en daarna gingen we nog borrelen bij t Vat. Dat was helemaal gezellig. Ik heb zo hard gelachen die avond. Mijn Surinaamse vriendjes waren gekomen, wat echt leuk was!
Toen was het al weer dinsdag, de dag dat ik opgehaald zou worden. Ik schrok dan ook om half tien wakker en had voor het eerst in mijn 4 maanden in Suriname stress. Ik moest het grootste gedeelte nog inpakken, ik had nog een evaluatiegesprek bij Blue Frog, moest mijn fiets nog inleveren en eigenlijk ook nog het lunchritueel met Myrthe bij Zus & Zo.
Maar die lunch heb ik maar afgezegd en Myrthe is maar naar mij gekomen. Die dag ging de tijd zo snel. Normaal komen die bussen altijd te laat, maar bij mij stond hij voor 14.45 voor mijn huis! Ooh en toen moest ik nog eens afscheid gaan nemen van mijn huisgenootjes en vrienden! Dat was ook erg moeilijk! Maar de buschauffeur had niet zoveel medeleven met me, want na 3 seconden toeterde hij al, dat we toch echt moesten gaan. We waren de straat nog niet uitgereden en ik voelde mijn huissleutels in mijn tas. Owjee, die moesten echt terug! Dus ik smekend aan de chauffeur gevraagd of hij even om wilde keren, dat ging nog niet zo makkelijk, maar met een nors gezicht reden we weer de Schietbaanweg op.
Ik kon nog een keer snel afscheidknuffelen en weer snel de bus in.

Voor dat ik er erg in had, waren we al bij het vliegveld aangekomen en waren mijn koffers al op de band naar het vliegtuig. Nog even snel mijn laatste SRD’s uitgegeven aan Surinaamse cd’s. Van de muziek ben ik helemaal fan geworden, zoals ik al verteld had. Dit hele stuk heb ik ook geschreven met lekkere Surinaamse muziek op de achtergrond :).
De vlucht was heel goed gegaan, wel heel koud in het vliegtuig, maar de tijd ging erg snel. Maar mijn gevoelens in het vliegtuig waren heel dubbel. Het leek me heel leuk om over een paar uur mijn ouders en zus weer te zien, maar ik moest toch echt huilen, om alles wat ik achter moest laten. Het afscheid om terug te gaan naar Nederland was moeilijker dan heen, maar als je heen gaat weet je dat je de mensen van wie je houdt over een paar maanden weer terug ziet en dat was met het terug gaan anders.

Op schiphol was alles goed gegaan. De drugshonden grepen me niet en ik hoefde mijn bagage niet uit te pakken. En ja hoor, ik mocht eindelijk naar de aankomsthal met al mijn bagage. Ik was wel een beetje zenuwachtig, maar vond het vooral leuk! Ik kwam de deur uit en zag meteen me ouders, zus en me beste vriendinnetje (verrassing) staan. Ze moesten huilen toen ze me zagen aaah lief he! Het was fijn om weer met ze te kunnen knuffelen. Thuis was het hele huis versierd met ballonnen en slingers, erg leuk thuis komen! Dezelfde avond zat ik met mijn vrienden in de kroeg, wat ook erg gezellig was. Ik vond het leuk thuis te komen!

Nu ben ik iets meer dan een week thuis, maar ik mis Suriname nog elke dag! Vooral mijn kindjes, ik vraag me elke dag af hoe het met ze gaat. Gelukkig zit Myrthe nog in Suri, zodat zij mij een beetje op de hoogte kan houden.
Volgens me moeder zit ik nog niet in het Nederlandse ritme, dat klopt ook wel, ik ben nog meer bezig met Suriname. Het was zo’n geweldige ervaring. Het is de beste keus die ik ooit van mijn leven heb gemaakt. En ik ben nu al aan het kijken wanneer ik weer terug kan gaan.
Ik ben verliefd geworden, op het land, de cultuur, de mensen en met name hebben de kinderen van Huize Campagne mijn hart gestolen. Kan niet wachten om ze weer in mijn armen te nemen.

Ik wil iedereen bedanken die mij voor en tijdens deze geweldige reis gesteund heeft. Iedereen die berichtjes heeft achter gelaten en natuurlijk iedereen die een bijdrage gestort heeft, zodat ik het leven voor de kinderen wat dragelijker kon maken.

Super bedankt!!

En waarschijnlijk tot snel!!

Heel veel liefs en een dikke kus

Suus